| kaprifolium - 2010-01-23 08:15:57 |
Noc niosąca dar niepamięci
przepływa we mnie
drobnymi paciorkami
niewidzialnych dźwięków
Z przepraszającym uśmiechem
odpływają w mrok zdarzenia
zatracają sens słowa
odchodzi czas
Uwięziona na granicy nieba i ziemi
wzorem Penelopy
tkam z gwiezdnego pyłu
poświatę marzeń
i czekam
Czekam aż zabierzesz mnie
do swojego snu
|
| kropek - 2010-01-23 13:47:23 |
nasze tęsknoty. pamięć przez chęć niepamiętania?
nawet jeżeli racjonalizm każe nam się ich wyzbyć,
zanotowane w podświadomości tkwią w nas.
w końcu przyzwyczajamy się do nich, nawet gdy uwierają.
peelka to wie, godzi się być Penelopą. niech się stanie!
bardzo kobiecy wiersz,
pozdrawiam serdecznie
:)
|
| szyszka - 2010-01-23 16:37:18 |
Z przepraszającym uśmiechem
odpływają w mrok zdarzenia
zatracają sens słowa
odchodzi czas
Samo życie - ale, ale, znów melancholijne zamyślenie
znajduję w wierszu poetki:)
i borę sobie kilka słów na chwilę:)
serdeczności :please:
|
| anna k. - 2010-01-23 18:34:48 |
Zwróciłam uwagę na tą samo strofę
co szyszka
i powiem tak jak ona
melancholijnie
-pozdrawiam
:)
|
| Megara - 2010-01-23 20:45:36 |
a ja zatrzymuję dla siebie pierwszą strofę
uroczy wiersz, kobiecy
pozdrawiam ;)
|
| kaprifolium - 2010-01-25 17:19:22 |
KOCHANI, bardzo, bardzo serdecznie Wam dziękuję. Miało być melancholijnie. Pozdrawiam :angel:
|